Pod pojmom starog Egipta podrazumeva se egipatska država i civilizacija od praistorije do rimskih osvajanja. Prva upotreba pisma, koja označava početak istorijskog perioda datirana je u doba pre ujedinjenja Egipta, u doba kulture Nakada II. Prvo poznato sređivanje pisma i pisani izvori potiču iz doba Nulte dinastije, u vreme ujedinjenja egipatske države.
Oko reke Nil formirale su se dve države, Donji Egipat u području delte Nila i Gornji Egipat južno od delte Nila. Oko 3100. godine p. n. e. kralj Narmer iz Gornjeg Egipta osvojio je Donji Egipat i stvorio prvu jedinstvenu državu i utemeljio prvu dinastiju egipatskih faraona. Razdoblje prvih dveju dinastija naziva seranim razdobljem (2925. — 2575. p. n. e). U ovom periodu je procvetala egipatska kultura, koja je jasno ostala egipatska po svojoj religija, umetnosti, jezika i običaja. Usledilo je razdoblje Starog carstva (2575 — oko 2130. p. n. e) u kojem su podignute piramide, od koje su najpoznatije Džoserova piramida iz perioda Treće dinastije i piramide u Gizi iz četvrte, i osvojena Nubija (glavni grad Memfis).
Za vreme Prvog prelaznog perioda je došlo do raspada jedinstvene države, a politički prevrati su trajali oko 150 godina. Veće poplave Nila i stabilizacija vlade su vratile blagostanje u razdoblju Srednjeg carstva koje je dostiglo vrhunac pod faraonom Amenemhetom i naslednicima iz 12. dinastije (1983 — oko 1600. p. n. e). Drugi period nejedinstva omogućio je semitskim Hiksima da osvoje Egipat oko 1630. p. n. e. Hiksi su preoteli veliki deo Donjeg Egipa i osnovali novu prestonicu u Avarisu. Vladar Gornjeg Egipta Ahmose I, osnivač Osamnaeste dinastije, je proterao Hikse (do 1521. p. n. e.). Usledilo je razdoblje Novog carstva (oko 1530 — 1075. p. n. e) s glavnim gradom Tebom.
U tom razdoblju Egipat dostiže vrhunac razvoja i širi se sve do Džeber Barkala na jug i Eufrata na istok, a nakon 1075. p. n. e. zbog unutrašnjih sukoba snaga kraljevstva je postepeno slabila. Ovaj period je upamćem po poznatim faraonima poput: Hatšepsut, Tutmosa III, Akhenatona i njegove supruge Nefertiti,Tutankamona i Ramzesa II. Prvo istorijsko zabeleženo izražavanje monoteizma se odigralo u ovom periodu u vidu atenizma.
U trećem prelaznom periodu Egipat su najpre su ga osvojili Nubijci (oko 730 — 664. p. n. e), a potom su ih Asirci i Vavilonci sasvim potisnuli iz Azije. Godine 525. p. n. e. persijski car Kambiz II osvojio je Egipat i od njega stvorio persijsku pokrajinu. Amirtrej je 404. p. n. e. uspeo da otrgne Egipat od persijske vlasti. Trideseta dinastija je poslednja domaća dinastija koja je vladala Egiptom, pre nego što ih je ponovo pokorilo Persijsko carstvo nakon što je poslednji domaći faraon Nektaneb II poražen u bici 343. p. n. e.
[uredi]Helenistički period (332. — 30. p. n. e.)
 | Za više informacija pogledajte članak Helenistički Egipat |
Aleksandar Makedonski je osvojio Egipat 332. godine p. n. e., a posle njegove smrti 323. godine p. n. e. Egiptom počinje da vlada dinastija makedonskog poreklaLagidi ili Ptolemejidi. Tradicionalna egipatska civilizacija prihvata grčke uticaje, a Aleksandrija, grad koji je u delti Nila osnovao sam Aleksandar, ubrzo postaje najveći grad istočnog Mediterana i veliko kulturno središte helenističkog sveta. Rodonačelnik dinastije, Ptolemej I Soter (323. — 285. p. n. e.) osnovao je u 3. veku p. n. e. Aleksandrijsku biblioteku koja je predstavljala najveću biblioteku antičkog sveta. Svetionik na ostrvu Farosu nadomak aleksandrijske luke, koji je podignut sredinom 3. veka p. n. e. važio je za jedno od Sedam svetskih čuda antičkog sveta
Ptolemejidi su tokom 3. veka vladali ne samo Egiptom već i Palestinom, Sirijom, Kiprom i pojedinim ostrvima Egejskog mora. Ipak, dugotrajni ratovi sa rivalskom helenističkom dinastijom Seleukida i stalni sukobi unutar same dinastije doveli su do teritorijalnih gubitaka i slabljenja centralne vlasti tokom 2. veka p. n. e. Već tada ptolemejski Egipat postaje klijentska država sve moćnije Rimske republike. Pored toga, Egipat je u toku rimskih građanskih ratova 1. veka p. n. e. uvučen u sukobe između rimskih državnika i vojskovođa. Zahvaljujući uticaju naJulija Cezara, a zatim Marka Antonija, Kleopatra VII je uspela na kratko da ponovo uspostavi svoj vladarski autoritet i obnovi spoljnopolitički prestiž.
[uredi]Rimska vladavina (30. p. n. e. — 395. n. e.)
| Za više informacija pogledajte članak Rimski Egipat |
Rimska vladavina Egiptom počinje 30. godine p. n. e. nakon bitke kod Akcija posle koje je Kleopatra VII, poslednji vladar iz dinastije Ptolemeida, izvršila samoubistvo. Prvi rimski car Oktavijan Avgust je ustrojio Egipat u posebnu provinciju kojom je upravljao prefekt iz konjaničkog staleža koga je lično postavljao car, dok je osobama iz senatorskog staleža bio zabranjen ulaz bez prethodnog odobrenja. U okviru Rimskog carstva Egipat je važio za najbogatiju provinciju koja je metropoli plaćala danak u žitaricama kojima je hranjen rimski plebs. Zbog toga je Egipat nazivan i žitnicom Rima.
Osvajanje krajeva duž Crvenog mora okončano je tokom vlade cara Klaudija (41—54), dok je car Hadrijan (117—138) posetio Egipat u dva navrata. Tokom krize 3. veka Egipat je 269. kratkotrajno postao deo Zenobijinog Palmirskog carstva, a 298. Dioklecijan je nakon uništenja uzurpatoraDomicija Domicijana podelio Egipat na tri provincije.
Tokom rimskog perioda, naročito posle razaranja Jerusalima 70. godine Aleksandrija je postala intelektualni centar jevrejske dijaspore. Takođe, od 2. veka Aleksandrija je postala i važan hrišćanski centar čiju je episkopiju po legendi osnovao oko 33. godine apostol i jevanđelista sveti Marko. Najznačajniji aleksandrijski teolozi iz ranohrišćanskog perioda bili su Kliment Aleksandrijski (umro između 211. i 216) i Origen (umro oko 254). Nakon 324. godine, kada je Konstantin Veliki ujedinio Rimsko carstvo pod svojom vlašću, progon hrišćanske crkve koji je započet 303. po Dioklecijanovom nalogu je okončan.
[uredi]Vizantijski period (395—642)
Pošto je sredinom 4. veka Konstantinopolj postao prestonica Rimskog carstva, isporuke žita iz Egipta su preusmerene iz Rima na Konstantinov grad. Takođe, posle smrti cara Teodosija I 395. godine jedinstveno Rimsko carstvo je podeljeno na dva dela pri čemu je Egipat pripao istočnoj polovini, tj. Istočnorimskom ili Vizantijskom carstvu.
Hristijanizacija Rimskog carstva je napredovala postepeno, naročito pošto je Teodosije I 391. počeo da donosi antipaganske zakone. Već za njegove vlade hrišćani su uz pomoć carske vojske uništili čuveni Serapejum, hram boga Serapisa u Aleksandriji. Međutim, odnosi između države i crkve nisu uvek išli glatko. Učenje aleksandrijskog sveštenika Arija, arijanstvo, je izazvalo dugotrajnu kontroverzu. Iako je arijanstvo osuđeno kao jeres na Prvom vaseljenskom saboru 324. u Nikeji ipak je uživalo podršku episkopa širom istoka Rimskog carstva sve do osme decenije 4. veka. Tokom ovog perioda kao uporni branilac nikejskog simbola vere istakao se veliki teolog Atanasije, episkop Aleksandrije. Atanasije je između ostalog sastavio i prvu hagiografiju u vidu Žitija svetog Antonija, jednog od prvih monaha pustinjaka koji se podvizavao upravo u pustinjama Egipta. Time je od početka 4. veka Egipat postao centar hrišćanskog monaštva i u pogledu monaha pustinjaka (eremita) i u pogledu sve većeg broja kinovitskih tj. manastirskih zajednica čiji je prvobitni osnivač bio sveti Pahomije.
Drugi važan teološki spor u čijem središtu se Egipat našao bilo je pitanje Hristove prirode u kome je aleksandrijska teološka škola zauzela stav da je Hrist imao samo jednu i to božansku prirodu (monofizitizam). Ovo učenje je osuđeno 451. na Četvrtom vaseljenskom saboru u Halkedonu. Kako je monofizitizam uživao široku podršku u okviru aleksandrijske patrijaršije, carske vlasti su episkopsku stolicu silom obezbedile pristalicama Halkedonskog sabora, dok su monofiziti stvorili paralelnu crkvu, takozvanu Koptsku crkvu.
Podeljenost između monofizita i pravoslavnih, između vizantijske elite i koptske većine olakšala je persijsko osvajanje Egipta 618. godine. Iako je car Iraklije (610—641) uspeo da istera Persijance 629. i obnovi vizantijsku vlast na Bliskom istoku, pa tako i u Egiptu, i Vizantijsko i Sasanidsko carstvo su se pokazale isuviše iscrpljenim za nalet novih osvajača — muslimanskih Arapa.
[uredi]Rani islamski period: od osvajanja do Mameluka (642—1517)
Između 623. i 642. Egipat su osvojili Arapi, koji su doneli islam i arapski jezik. Državom su u početku vladali kalifovi namesnici, a kada je sredinom 9. veka uticajabasidskih kalifa iz Bagdada oslabio, osamostalio se pod vlašću namesnika iz dinastije Tulunida (868—905) i Ihšidida (935—969).
Egipat su 969. godine osvojili severnoafrički vladari iz dinastije Fatimida, koji su bili šiiti. Pretvorili su ga u središte svoje države s prestonicom u Kairu (973. godine). Kako su 1099. krstaši osvojili Jerusalim, a fatimidski vladar Adid uputio je 1168.kurdskog vojskovođu Saladina u rat protiv krstaša. Saladin ne samo da je bio uspešan u borbi sa krstašima, već je 1171.svrgnuo poslednjeg fatimidskog vladara, ponovno uveo sunitski islam i 1175. proglasio se sultanom. Njegovi potomci postali su poznati kao dinastija Ejubida. U toku njihove vladavine Egipat je u nekoliko navrata bio meta novih krstaških pohoda, naročito Petog i Sedmog. Vlast 1250.preuzimaju mameluci, pripadnici sultanove straže, robovi turkmenskog i mongolskog porekla. Upravo su mameluci 1277. zauzeli Akru i tako zanavek isterali krstaše iz Svete zemlje. Međutim, tokom 14. i 15. veka mamelučki sultani su usred dvorskih prevrata neretko smenjivani, a u istom periodu stanovništvo Egipta je iscrpljivano čestim epidemijama kuge.
[uredi]Osmanski period (1517—1882)
Godine 1517. turski sultan Selim II osvojio je Egipat. Značaj Egipta za Carstvo je bio i strateški i ekonomski. Egipat je bio važna baza za pohode u području Crvenog mora, u Jemenu, Etiopiji i Hedžazu. U toku 16. veka, luka Suec je dosta proširena, a pridodato joj je i brodogradilište. Čak je 1568. godine pokušana i izgradnja kanala kroz Suecku prevlaku.
Nakon što su Portugalci osnivanjem svojih baza u Indiji zapretili muslimanskim moreplovcima presecanjem njihovih trgovačkih veza sa Indijom, Osmanlije odlučuju da učvrste svoj položaj u područjima oko Crvenog mora. Ovo je uključivalo osnivanje novih baza u Jemenu i Etiopiji. Pri osvajanju Etiopije, od strateškog značaja bile su osmanlijske baze u Egiptu. Nakon njenog osvajanja, oni u Etiopiji osnivaju 1555. godine Habeški ejalet sa sedištem u gradu Masava.[10]
.jpg)
Osvajanje Egipta Osmanlijama je donijelo ogromne ekonomske i finansijske prednosti. Prihodi od poreza na zemlju, carina na morskim i rečnim lukama su se koristili za finansiranje vojske, vojne pohode i rashoda namesnika i njegove porodice. Pored toga Egipat je delimično pokrivao i troškove karavana kojima su hadžije išle ka Meki, a dostavljali su i velike količine žita stanovnicima Meke i Medine. Pored toga, egipatska privreda je snabdevala Osmanlijsku prestonicu raznim proizvodima i namirnicama: šećerom, rižom, lećom i kafom, ali i vojsku i mornaricu sabarutom, konopima i užadima.[11]
Egipat je bio integrisan u ogromno carstvo, uživajući u dugotrajnom periodu mira, prosperiteta i dobre vlasti u odnosu na tadašnje standarde. Kairo je imao velike koristi od trgovine, koju je stimulisalo godišnje hodočašće u Meku. Zahvaljujući Osmanlijskoj moći i prestižu, te sigurnošću koja je bila veća nego u prethodnom periodu, mnogo više je vernika poduzimalo put na hadžiluk. Egipatski trgovci, ali i vlada, ostvarivali su profit od međunarodne trgovine kafom, koja je otpočela početkom 16. veka i zauzela značaj i važnost koju je dotada imala trgovina začinima. Kairo za vreme Osmanlijske vladavine je bio sedište paše i središte zemlje sa stacioniranom vojskom i birokratijom koji su trošili ogromne količine luksuzne robe.[12]
Stalne promene u vlasti uzrokovale se česte pobune u vojsci na kraju 16. i početkom 17. veka. Smatra se da su te pobune bile uglavnom iz ekonomskih razloga[13], međutim često su motivi bili etničke prirode. U nekoliko navrata, vojska je čak upadala u pašine odaje, pljačkajući i ubijajući neistomišljenike. Vrhunac pobuna bilo je ubistvo Ibrahim-paše 1604. godine nakon čega sve do 1609. stanje u Egiptu bilo je gotovo na rubu anarhije. Naslednik Ibrahim-paše, Muhamed-paša (vladao 1607—1611) uspeo je uz pomoć beduina i dela lojalne vojske ugušiti pobunu. Pobednički je ušao u Kairo 5. februara 1610.
Kao odgovor na krizu u Carstvu, Osmanlije su krajem 16. i početkom 17. vijeka počeli postepeno pretvarati svoju imperiju od osvajačke u birokratsku državu i bedem islama. U ovom aspektu, osmanlijsko osvajanje Egipta i Hedžaza je posmatrano kao odgovornost sultana i Carstva za sigurnost islamskih svetih mesta Meke i Medine. Od značajnijih uspeha Osmanlija tokom 17. vijeka ističu se osvajanje Krita 1669. i ponovno osvajanje Bagdada 1636, za vreme vladavine sultana Murata IV. Međutim, ova osvajanja dodatno su smanjila stratešku važnost Egipta unutar Carstva. Pošto je u međuvremenu smanjena opasnost od Portugalaca u Crvenom moru, egipatske ekspedicije na tom području više nisu bile potrebne. Svi ti događaji deprimirali su vojne vođe u Egiptu, te im umanjivali vojni moral. Kao dodatni razlog demotivisanja egipatske vojske bilo je njihovo angažovanje u odbrani granica Carstva nakon katastrofalnog poraza Osmanlija u bici kod Beča 1683, kada su mnogi vojnici povučeni iz Egipta, koji se smatrao mirnim utočištem, daleko od burnih ratišta.
Tokom 18. veka Egipat se sve više približavao delimičnoj autonomiji, kako je opadala važnost paša koje je vlast u Istanbulu često menjala, dok su u isto vreme rasli važnost i uticaj lokalnih mamelučkih begova i šejhova. Veoma često izbijali su sukobi između sekti, od kojih su dvije bile posebno uticajne: kasimije i fikarije. Zabeleženo je da je tokom 1711. izbio sukob između ove dve sekte koji je trajao osamdeset dana (od aprila do juna 1711). Sukob je okončan ubistvom vođe fikarija, ali neprijateljstva između ovih sekti trajaće još naredne dve decenije. Centralna osmanlijska vlast bila je nemoćna da zavede red, pa je svojim potezima, koji su uključivali ubistva vođa jedne ili druge sekte, samo izazivali proteste i otpor obeju strana. Tokom 1730-ih ove sekte su se gotovo potpuno međusobno uništile, što je dovelo na vlast sektu Kazdagli (ili Kathuda po osnivaču Mustafi Kathuda), koji su komandovalijaničarskim trupama.
Napoleon Bonaparta je osvojio zemlju 1798. i pokušao da pretvori Egipat u francusku koloniju. Francuzi su se povukli 1801. pred vojskom turskog generalaMehmeda Alije, koji je 1805. postao sultanov namesnik (do 1848). Novi namesnik prvo se obračunao na svirep način s Mamelucima, a zatim uveo velike reforme čime počinje uticaj zapada.
Francuzi su 1854. dobili koncesiju za izgradnju Sueckog kanala (otvoren 1869), što je povećalo stratešku važnost Egipta.
Нема коментара:
Постави коментар